Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Αυτά θέλει ο κόσμος...

Προσθήκη λεζάντας
Έχουν σπαταληθεί ατέλειωτες ώρες κουβέντας και διαμάχης γύρω από δύο βασικές κοινωνικές θέσεις. Η μία λέει ότι η τέχνη πρέπει να δίνει στον κόσμο αυτά που ο ίδιος θέλει, ενώ η άλλη ότι πρέπει να προτείνει και να οδηγεί τον ακροατή-θεατή-αναγνώστη εκεί που θέλει αυτή, με σκοπό να του ανοίξει νέους ορίζοντες.
Μπορεί να ακούγεται σαν το γνωστό: «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;». Ωστόσο είναι ένα ερώτημα που προβληματίζει πολλούς καλλιτέχνες στη διαδικασία της δημιουργίας ενός έργου. Η θέση που θα ασπαστεί ο καλλιτέχνης σε αυτό το δίλημμα καθορίζει κατά ένα μεγάλο μέρος την ταυτότητά του. Στην παγίδα τής άποψης «δίνουμε αυτό που θέλει ο κόσμος να δει και να ακούσει» πέφτουν κυρίως οι μεγαλύτεροι και πιο καταξιωμένοι καλλιτέχνες, οι οποίοι ρισκάρουν λιγότερο το όνομα και την καριέρα τους, επιλέγοντας την πεπατημένη οδό για σίγουρα αποτελέσματα (;).
Εκείνο που καταφέρνουν τελικά, τις περισσότερες φορές, είναι να προσελκύουν ίσως καινούριο κόσμο κοντά τους, αλλά να χάνουν τους πιο πιστούς που τους ακολουθούσαν γι’ αυτό που πραγματικά ήταν και όχι για αυτό που προσπαθούν να γίνουν.
Από την άλλη, οι νέοι καλλιτέχνες δεν έχουν ή δεν θα έπρεπε να έχουν τόσο μεγάλο άγχος πώς θα πάει ο δίσκος σε πωλήσεις, αν θα τους καλέσουν σε τηλεοπτικές εκπομπές κ.λπ. Ξέρουν από πριν ότι αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα. Στηρίζονται στις ζωντανές τους εμφανίσεις και στο τι θα παρουσιάσουν στον κόσμο. Αυτός είναι και ένας λόγος που γράφονται καλά τραγούδια (αν και πολλοί πιστεύουν το αντίθετο). Υπάρχει η τάση επιστροφής στο συναίσθημα. Γράφονται τραγούδια υπό λιγότερες εμπορικές και μακρετίστικες πιέσεις. Το μεγάλο άγχος των νέων καλλιτεχνών είναι να βρουν χώρους να παίξουν τα τραγούδια τους. Είναι γεγονός πως φαίνεται σχεδόν απίθανο ένας νέος να κάνει τραγούδι καθολικής αποδοχής. Αυτό όμως τον καθιστά πιο ελεύθερο στη δημιουργία.
Με λίγα λόγια, περνάμε σε μία άλλη εποχή για το τραγούδι.
Προφανώς το ότι αλλάζουμε εποχή στο τραγούδι (αλλά και κοινωνικά) είναι γνωστό και συζητείται ευρέως τα τελευταία χρόνια. Εδώ όμως δεν μιλάμε αποκλειστικά για τον τρόπο δημιουργίας του τραγουδιού. Περνάμε σε μια άλλη εποχή τέχνης, πιο ελεύθερη και πιο εσωτερική, πιο άμεση και πιο ανατρεπτική.
Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν πίσω από αυτήν την ιδιόμορφη ελευθερία αφορούν βασικά την υπερπληθώρα των δημιουργιών που φτιάχνουν μια θάλασσα μέσα στην οποία κάποιες φορές χάνονται οι χρυσές σταγόνες. Μπορεί τα επόμενα χρόνια να επαναφέρουν ένα άρωμα από τα παλιά και τα τραγούδια να γίνουν σφαίρες για τα σκουριασμένα μας όπλα… Χωρίς το άγχος του τι θέλει ο κόσμος. Γιατί τελικά ο κόσμος μπορεί να θέλει το αντίθετο από αυτό που φαντάζεται ο καλλιτέχνης…



πηγή: http://www.musicpaper.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου